Św. Faustyna Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 roku w Głogowcu, jako trzecia z dzieci, w biednej, lecz pobożnej rodzinie chłopskiej. Od dzieciństwa odznaczała się pobożnością, umiłowaniem modlitwy, pracowitością i posłuszeństwem oraz wielką wrażliwością na ludzkie biedy. Jako szesnastoletnia dziewczyna opóściła dom rodzinny, by na służbie zarobić na własne utrzymanie i pomóc rodzicom. Kiedy odczuła w swej duszy głos powołania, rodzice nie zgodzili się na jej wstapienie do klasztoru. Ale św. Faustyna nie cofa się, puka do wielu furt zakonnych, az 1-go sierpnia 1925 roku przekracza próg klauzury w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie. Spędziła czas w Nowicjacie w Krakowie i tam pod obecnością biskupa s. Responda składa pierwsze śluby, a potem po pieciu latach śluby wieczyste: czystości,ubóstwa, posłuszeństwa. Na zewnątrz nic nie zdradzało jej bogatego i mistycznego życia.

"Dziś wysyłam ciebie do całej ludzkości z moim miłosierdziem. Nie chcę karać zbolałej ludzkości, ale pragnę ją uleczyć, przytulając ją do swego miłosiernego serca".(Dzienniczek,1588)

Jezus do Św. Faustyny Kowalskiej:

..Obiecuję , że dusza która czcić będzie ten obraz nie zginie. Obiecuję także, już tu na ziemi zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi, a szczególnie w godzinę śmierci, Ja sam bronić jej będę jako swej chwały...Niech grzesznik nie lęka się do mnie zbliżyć. Palą mnie płomienie miłosierdzia, które chcę udzielać duszom ludzkim… Ludzkość nie dozna ukojenia dopóki nie zwróci się z ufnością do Mojego Milosierdzia.

"O, jak wielkich łask udzielę duszom, które odmawiać będą tę koronkę, wnetrzności miłosierdzia mego poruszone są dla odmawiających tę koronkę. Zapisz te słowa, córko moja, mów światu o moim miłosierdziu, niech pozna cała ludzkość niezgłębione miłosierdzie moje. Jest to znak na czasy ostateczne, po nim nadejdzie dzień sprawiedliwy. Póki czas, niech uciekają do źródła miłosierdzia mojego, niech korzystają z krwi i wody, która dla nich wytrysła".(Dzienniczek,848)

Walka duchowa

Córka Moja, chcę cię pouczyć o walce duchowej. Nigdy nie ufaj sobie, ale całkowicie zdaj się na wolę Mają. W opuszczeniu, ciemności i różnych wątpliwościach uciekaj się da Mnie i da kierownika swego, on ci odpowie zawsze w Moim imieniu. Nie wchodź w targ z żadną pokusą, zaraz zamykaj się w Sercu Moim, a przy pierwszej sposobności odkryj ją przed spowiednikiem. Miłość własną postaw na ostatnim miejscu, aby nie kaziła uczynków twoich. Z wielką cierpliwością znoś sama siebie. Nie zaniedbuj umartwień wewnętrznych. Zdanie przełożonych i spowiednika, zawsze usprawiedliwiaj w sobie. Uciekaj od szemrzących, jak od zarazy. Niech wszyscy postępują, jak im się podoba, ty postępuj tak, jak żądam od ciebie. Zachowuj jak najwierniej regułę. Po doznanych przykrościach myśl, co byś mogła uczynić dobrego dla osoby, która ci cierpienie zadała. Nie wylewaj się na zewnątrz. Milcz kiedy cię upominają; nie pytaj o zdanie wszystkich, ale swego kierownika; przed nim bądź szczera i prosta jak dziecko. Nie zniechęcaj się niewdzięcznością; nie badaj ciekawie dróg, którymi cię prowadzę; gdy znudzenie i zniechęcenie zakołacze do twego serca, uciekaj sama od siebie i kryj się w Sercu Moim. Nie lękaj się walki, sama odwaga często odstrasza pokusy i nie śmią na nas uderzać. Walcz zawsze z tym głębokim przekonaniem, że Ja jestem przy tobie. Nie kieruj się uczuciem, bo ono nie zawsze jest w twej mocy, ale cała zasługa w woli się mieści. Bądź zawsze zależna w rzeczach najdrobniejszych od przełożonych. Nie łudzę cię pokojem i pociechami, ale gotuj się do wielkich walk. Wiedz o tym, że jesteś obecnie na scenie, gdzie ci się przypatruje ziemia i niebo całe; walcz jako rycerz, abym Cię mógł nagradzać; ie lękaj się zbytecznie, bo nie jesteś sama.

(Dz 1760)